4 thoughts on “Songs”

1. Προμηθέας Λυόμενος

   Νιώθω το ψύχος μέσα μου να κλέβει τη μιλιά
   Να ανασταίνει το έρεβος που έχω στην καρδιά
   Με την αηδία στα μάτια
   Χάνομαι μόνος σε θλίψης μονοπάτια

   Βλέπω τα όνειρά μου στάχτη να γίνονται ξανά
   Να κείτονται νεκρά μες στα σκοτάδια
   Μια ζωή γεμάτη πίκρες
   Μια ζωή γεμάτη σημάδια

   Βλέπω το πέπλο της μιζέριας να πλέκουν σιωπηλά
   Για μια ανάσα ελευθερίας και μία θηλιά
   Χωρίς ελπίδα καμιά
   Αίμα σκορπιέται σε απύθμενα πηγάδια

   Μα ο Θάνατος σαν νέμεσις θα έρθει από ψηλά
   Κοράκια πάνω από αρχόντων κεφάλια
   Με μια ελπίδα τώρα πια
   Με βλέμμα μέσα απ’ τη φωτιά κοιτάμε μπροστά

   Άκου, το σκότος θα πέσει
   Θα λάμψει ο ήλιος,
   Τα σύννεφα μες στην ψυχή μας θα γίνουν βροχή

   Με οργή θα ξεπλύνει
   Τον πόνο τη φρίκη
   Και ελεύθεροι πια θα βαδίσουμε πάνω στη γη

   «Έπεσε η μισητή μάσκα, παραμένει ο άνθρωπος
   χωρίς σκήπτρο, ελεύθερος
   χωρίς όρια, κι όμως άνθρωπος
   ίσως, αταξικός, αντιφυλετικός και αεθνής»

   Reply ↓

2. Η Αρχη Του Τελους

   Τουτος ο κοσμος τελειωνει
   Η σκεψη αυτή με σκοτωνει
   Ζουμε πεθαινουμε μονοι
   Κρυοι ασημαντοι κλωνοι

   Κανενας δεν ξερει που παει
   Ποιος είναι αφεντης και ποιον προσκυναει
   Αυτή η σιωπη θα μας φαει
   Κι ο τροχος με το αιμα γυρναει

   Ξυπνα σου λεω επιτελους
   Ζουμε την αρχη του τελους

   Τα δοντια σφιγγουν μα σπανε
   Τα μαστιγια συνεχεια χτυπανε
   Τα γραναζια ιδρωτα μετρανε
   Τα κελια κρεμασμενους φυλανε

   Κι εδώ κανεις…

   Reply ↓

3. Napalm   Μια θυσια στον θεο του πολεμου, θα γινει αποψε το βραδυ

   Και στο σφαγειο θα πανε εκεινοι που δε θα κλαψει κανεις

   Μα δεν υπηρξε κανενας οιωνος, κανενα σημαδι

   Οι τιτλοι τελους αργουνε να πεσουν, ειμαστε ακομα στην αρχη  

    

   Η γη τρεμει ο ουρανος λαμπει

   Τα αυτια ματωνουν τα ματια δακρυζουν

   Και ο σκοπος που παιζει στο βαθος σπασμενο βιολι

   Η μελωδια του χαους που ψαχνει ρωγμη για βγει

    

    Ο αερας γλιστρα στα πνευμονια

   Σαν κοκκοι κλεψιδρας που το χρονο μετρουν

   Και οι μορφες τριγυρω σου ουρλιαζουν οι σαρκες τους λιωνουν

   Και ένα παιδι που κραταει σφιχτα μια κουκλα και κλαιει  

    

   Τωρα η σιωπη σου κεντριζει τον νου

   Ουτε ένα φαλτσο τραγουδι πουλιου

   Μοναχα η σταχτη που καλυπτει τα παντα σα μαυρο παλτο

   Κι η πολη μοιαζει σαν φορος τιμης στην κηδεια του ηρωα  

    

   Μα το παιδι εχει στο χερι του ακομη

   Την κουκλα και την κραταει σφιχτα

   Εχουν κι οι δυο ένα χερι απ τον ωμο κομμενο

   Κι ένα ποδι που βρισκεται μες στα συντριμμια θαμμενο

   Reply ↓

4. Η πολη

    

   Σε αυτό το μερος υπηρχε καποτε ενας λοφος με δεντρα ψηλα

   Σε αυτό το μερος υπηρχε καποτε χορταρι κι ένα λιβαδι γεματο ζωη

    

   Μα τωρα πια βασιλευει ο ζοφος

   Του τσιμεντου της πολης

   Και η ασφαλτος

   Που εχει πνιξη το χωμα εχει σκοτωσει τη γη.

   Reply ↓